بَشّار پسر بُرد پسر یرجوخ (به عربی: (به عربی: بَشّار بن بُرد بن يرجوخ)‏) (۹۵ - ۱۶۷ (قمری) یا ۱۶۸ برابر با ۷۱۴ - ۷۸۴ (میلادی)) شاعر ایرانی دوره‌های امویان و عباسیان بود. وی به زبان عربی شعر می‌سرود و در این کار درخشندگی بسیاری داشت و سرآمد هماوردان خویش در این زمینه همچون فرزدق بود. وی کور مادرزاد بود.

دشمنانش به ویژه جاحظ پس از مرگ او را با ویژگی‌هایی چون زشتروی و درشتخوی و درشت‌اندام و دیوانه یاد کردند.

بُرد تُخاری از ایرانیان سده دوم هجری قمری بود. پسر او از سرشناسان ایرانی آن سده بود.

برد از زرتشتیان و از مردم خراسان و اهل تخارستان بود و صاحب کتاب اغانی و کسان دیگر تبار او را به گشتاسب و لهراسب، از پادشاهان (داستانی) ایران می‌رسانند.

برد در جنگهای مهلّب بن ابی صفره در خراسان بدست عرب‌ها اسیر شد و در سال ۸۴ هجری در بصره درگذشت. پسر او به نام بشّار در بصره بدنیا آمد و بعداً از شاعران معروف عربی‌گوی شد. بشار بن برد از پیشگامان جنبش ادبی عربی در روزگار عباسی و پیشوای نوآوران در شعر عربی بود. بشار در شعرهای خود از تبعیض عربها نسبت به دیگر اقوام اظهار ناخشنودی کرده و اشارات زیادی به اصل و تبار و شهر و دیار خود دارد.

از شعرهای بشار و گفته‌های دیگر منابع روشن می‌شود که بُرد در خراسان فردی بی نام‌ونشان نبوده.