اِولین باغچه‌بان (به ترکی: Evlin Bahceban) (زاده ۱۳۰۷، ترکیه - درگذشت ۹ آبان ۱۳۸۹، ترکیه) موسیقی‌دان، از بنیان‌گذاران اپرای تهران و از پیشگامان هنر آواز دسته‌جمعی (گروه کُر) در ایران و استاد پیانو بود.

اولین زادهٔ ترکیه بود و سال‌های پایان عمرش را نیز در همانجا سپری کرد اما ایران را نیز وطن خود می‌دانست. او روح خود را ایرانی می‌دانست و عاشق ایران بود. او معتقد بود اگر «جسم کارهای هنری» او به ترکیه تعلق داشته باشد، «روح زندگی هنری و موسیقایی» او به ایران تعلق دارد. اولین درگفتگویی بزرگترین جایزه‌اش را مهر و محبت ایرانیان نسبت به خود می‌دانست.

این گفته او بسیار معروف است:

«ترکیه وطن من است و من مثل یک درخت در آنجا رشد کردم، اما میوه‌هایم را در ایران دادم و در ایران به بار نشستم. به همین علت هر دو کشور را دوست دارم و هر دو را وطن خودم می‌دانم.»

 

اِولین باغچه بان Evlin Baghtcheban
زادروز	۱۳۰۷ مرسین، ترکیه
اهل کشور	ترک/ایرانی
درگذشت	۹ آبان ۱۳۸۹ ترکیه
کار(ها)	موسیقی‌دان
مدت کار	۱۳۲۹- ۱۳۸۹
بنیانگذار	از بنیان‌گذاران اپرای تهران از پیشگامان هنر آواز دسته‌جمعی (گروه کُر) در ایران و استاد پیانو در دانشگاه «معمار سنان استانبول» تا سال ۱۳۷۳

حسین ناصحی ( زاده ۱۳۰۴ تهران - درگذشته ۶ مهر ۱۳۵۶ ) از آهنگسازان ایرانی در زمینه موسیقی سمفونیک ایرانی است .

زندگی هنری

از سال ۱۳۱۸ در هنرستان عالی موسیقی به تحصیل پرداخت. ساز تخصصی وی ترومبون بود و استاد او در تهران یکی از استادان چک به نام ژوزف اسلادک بود.

او در ارکستر رادیو به رهبری پرویز محمود نوازندگی می‌کرد. در سال ۱۳۲۲ جزو دانشجویانی بود که بنا به دعوت دولت ترکیه برای ادامه تحصیل روانه آنکارا شد و در کنسرواتور دولتی آنکارا در رشته آهنگسازی زیر نظر نجیل کاظم آکسس تحصیل کرد.

ناصحی در سال تحصیلی ۲۸-۱۳۲۷ دوره عالی کمپوزیسیون را به اتمام رساند. آثار اولیه خود را برای درک تکنیک کمپوزیسیون به سبک استادان بزرگ گذشته باخ، سکریابین و گابریل فوره نوشت و به تدریج به مطالعه در موسیقی مشرق‌زمینی و بخصوص موسیقی ایرانی پرداخت و کوشید تا در آثارش شخصیت موسیقی شوق را بنمایاند.

وی خود عقیده داشت که در کوارتت زهی می‌مینورش بدین منظور دست یافته، گفتنی است کوارتت مزبور هنگامی که در ترکیه اجرا شد مورد توجه پروفسور لودویک چاچکس از استادان آکادمی موسیقی وین فرا گرفت به حدی که وی به سفارت ایران در ترکیه مراجعه و درخواست کرد تا مصنف جوان این کوارتت را برای مطالعات فنی مدتی به وین اعزام دارند.

ناصحی بلافاصله پس از ورود به تهران در سال ۱۳۲۹ در هنرستان عالی موسیقی به تدریس هارمونی، کنترپوآن و فوگ و آهنگسازی پرداخت.

از جمله شاگردان او باید از حسین دهلوی، احمد پژمان و پرویز منصوری نام برد.

آثار

از آثار حسین ناصحی می‌توان به پوئم شور (برای ویلنسل و پیانو) – کوارتت زهی در می مینور – حرمان (برای آواز و پیانو، که به حسین سرشار تقدیم شده است) – آواز بیگفتار (برای ارکستر) – گدا (برای پیانو) – رقص در بارگاه شاه سمنگان (برای آواز و ارکستر) - ملودرام رستم و سهراب و قطعاتی دیگر که متأسفانه نت بسیاری از آنها مفقود شده است اشاره کرد.

درگذشت

ناصحی در ششم مهرماه سال ۱۳۵۶ درگذشت.