در سال 1326 با کمک قوام در دوره پانزدهم مجلس از ايوانکي به وکالت رسيد و در آن مجلس از هواداران قوام شد. وي پس از سقوط قوام با دولتهاي زودگذر آن روز راه ناسازگاري گذاشت و جزء اقليت تندرو شد.

 

او هم‌چنين در فروردين ماه 1328 در دوره شانزدهم به عضويت مجلس موسسان دوم در آمد. آشتياني‌زاده در همين سال در دوره شانزدهم قانون‌گذاري نيز مجددا از ايوانکي به نمايندگي مجلس شوراي ملي انتخاب گرديد. وي در اين دوره از مخالفان جدي و سرسخت رزم‌آرا بود و دولت او را استيضاح کرد.

مطابق گزارشهاي موجود نامبرده در سالهاي 28 و 29 ارتباطاتي با برخي رجال سياسي از جمله قوام‌السلطنه، سيد ضياء‌الدين طباطبايي و ملک‌الشعراي بهار داشته و مدتي هم به نفع دکتر مصدق تبليغات مي‌نموده و اساسا فردي پرانرژي و به دنبال قدرت و مقام بوده و براي دست‌يابي به هدف خود از هيچ راهي روي‌گردان نبوده است. البته وابستگي اصلي او به سياست انگليس بوده و به احتمال قوي برقراري تماس با عناصر جمعيت هواداران صلح و برخي از اعضاي حزب توده در مرحله‌اي که قوام سعي در تحبيب و کنار آمدن با حزب توده را به دستور انگليسيها داشته ، به عهده وي بوده و در دي 1329 وي حامل پيامي از طرف قوام براي يکي از سياستمداران انگليس بوده و تا بازگشت وي، قوام به فعاليتهاي پشت پرده خود ادامه مي‌داده و پس از مراجعت آشتياني‌زاده، او اقدامات علني خود را مطابق با دستورات کسب شده از سوي انگلستان پيگيري نموده است. نامبرده هم‌چنين موسس و دبير جمعيت رفيقان نيز بوده است.

او پس از 28 مرداد 1332 از سياست کناره‌گيري نمود و به ملک‌داري و تجارت پرداخت. وي سرانجام ‌در سال 1377 در تهران درگذشت . پس از فوت نوشته‌هائي از خود باقي گذارده بود که قسمتي از آن چاپ شد.

 

از جمله درباره بهائیت گفته :

محمدرضا آشتياني زاده، نماينده مشهور مجلس شوراي ملي در عصر پهلوي، گفته است: «در سفارت انگليس اگر مي خواستند از ايرانيان استخدام كنند، حتماً يا يهودي يا ارمني يا بهائي، گهگاه زرتشتي و براي مشاغل نازل تر، از قبيل فراشي و نامه بري و نامه رساني و باغباني و درباني و غلامي،از پيروان علي اللهي (غلاه ) برمي گزيدند و به عبارت ديگر، مستخدمين بومي سفارت انگليس، از هر فرقه اي بودند غير از شيعه اثني عشري... .»