فصل بهارخانم ایران الدوله فرزند سلطان حسین میرزا نیرالدوله نوه پرویز میرزا نیرالدوله و نتیجه فتحعلی شاه  قاجار بود و مادرش نیز از نوادگان عباس میرزا نایب السلطنه قاجار بودند.همسر ایشان مصطفیقلی خان دولو قاجار حاجب الدوله بودند . ایشان نویسنده ، شاعر ، تقاش ، موسیقیدان و خواننده و ... بودند 

نویسنده

مجله ارمغان 

سروده های ایران‌الدوله در بعضی از مجلات آن دوره از جمله مجله ارمغان به چاپ می شد.

مجله گل زرد 

سروده های ایران‌الدوله در بعضی از مجلات آن دوره از جمله گل زرد به چاپ می شد.

زندگینامه فصل بهارخانم "ایران‌الدوله"

فصل بهارخانم ملقب به ایران‌الدوله و متخلص به جنت، شاعر و نقاش در سال 1295ق متولد شد و در در سال 1359ق چشم از جهان فرو بست.
پدر ایشان سلطان حسین میرزا نیرالدوله از نوادگان فتحلی شاه و مادرش ازنوادگان عباس میرزا قاجاربودند.
تحصیلات فصل بهار خانم در منزل زیر نظرمعلمان خانگی صورت گرفت و در سن سیزده سالگی با حاجب الدوله ازدواج کرد. همسر او مردی صاحب نفوذ در دربار ناصرالدین شاه و مظفرالدین شاه قاجار بود و علاقه وافری به شعر و شاعری و هنر داشت وایران الدوله تحت حمایت و تشویق های همسرش توانست در محافل شعرای عصر خود وارد شود.
ایران‌الدوله علاوه بر سرودن شعر، نقاشی هم می‌کرد و از شاگردان کمال‌الملک بود .
ایران‌الدوله در سال 1359ق فوت کرد و بنابه وصیتش در قم به خاک سپرده شد.

*****************************

فصل بهار خانم یا ایران‌الدوله (زادهٔ ۱۲۹۵ قمری - درگذشتهٔ ۱۳۵۹ قمری شاعر و نویسنده عصر قاجار اهل ایران بود. از او علاوه بر شعر آثاری در نقاشی و خوانندگی باقی مانده‌است.

زندگی و آثارپدرش سلطان حسین میرزا نیرالدوله فرزند فرهاد میرزا معتمدالدوله، از نوادگان فتحعلی شاه و مادرش از نوادگان عباس میرزا قاجار بود. دیوان اشعار او، بهار جنت نام دارد که شامل حدود شش هزار بیت شعر از انواع قصیده، غزل، رباعی است. از وی علاوه بر دیوان اشعار، کتاب آشپزی و خانه‌داری هم به جا مانده‌است. ایران‌الدوله علاوه بر سرودن شعر، نقاشی هم می‌کرد و از شاگردان کمال‌الملک بود و موفق به گرفتن گواهینامه از مدرسه صنایع مستظرفه شد. تابلوهای رنگ روغن به جا مانده از وی توسط فرزندانش نگهداری می‌شود. فصل بهار خانم در هنر موسیقی و آواز نیز تبحر داشت، پیانو و تار را خوب می‌نواخت، چند صفحه از او به جا مانده که در یکی از آنها آوازی در بیات ترک خوانده‌است. او در سال ۱۹۲۰ میلادی به سفری در اروپا رفت. این شعر از او است: