غياثي ميگويد: ورزش واليبال هم بازي ميكردم. وقتي در آتش نشاني استخدام شدم به خاطر پرش بلندي كه داشتم به واليبال رفتم و اسپوكر خوبي بودم، به هرحال دوو ميداني را ادامه دادم وبه سرعت پيشرفت كردم و بعد از كسب مقام قهرماني در عراق، پاكستان و تركيه در جام عمران منطقه اي شركت كردم كه در آن ايران، پاكستان، تركيه و آمريكا حضور داشتند. من 2.03 متر پریدم در حالی که پرنده آمریکائی به رکورد 2.07 رسید و قهرمان شد. من در آنجا رکورد ایران را ترقی داده بودم ولي خودم نميدانستم، چون آن موقع با اينچ اندازه گرفتند كه من 6 فوت و 8 اينچ پريده بودم، در پاكستان سفارت ایران مهمانی داده بود ، آنجا گفتم نمی دانم چقدر پریده ام، آنها به سانتیمتر تبدیل کردند که 2.03 متر شد که یک سانتیمتر بالاتر از رکورد ایران بود.

وی در رابطه با نرفتن به المپیک مکزیک می گوید : وقتی در بازیهای آسیائی 1966 تایلند با 2.01 متر سوم شدم، دو سال بعد گفتند : اگر 2.05 متر بپری به مسابقات المپیک می روی، بعد گفتند: اگر رکورد خود را تکرار هم کنی باز هم اعزام می شوی! در مراسم رکوردگیری من از مانع 2.04 متر عبور کردم، در خالی که می توانستم از مانع 2.05 متر هم عبور کنم، اما در کمیته المپیک گفتند : باید 2.05 متر می پریدی و حرف قبلی خود را انکار کردند. به این ترتیب از المپیک مکزیک جا ماندم!

برای بازیهای آسیائی 1970 تکنیک خود را عوض کردم و اولین آسیائی بودم که به روش فاسبوری پریدم. روز 18 آذر 1970 به بازیهای آسیائی بانکوک رفتیم، علیرضا تازه به دنیا آمده بود. من چون تنها آسیائی بودم که به روش فاسبوری می پریدم، تماشاگران خیلی دوست داشتند و تشویق می کردند. حریف اصلی من « تومی راوا » از ژاپن بود که رکورددار آسیا به میزان 2.20 متر بود. « سوکی یاکا » هم آنجا حاضر بود. او هم 2.14 متر پریده بود، « هم سینک » از هند هم با 2.11 متر آنجا بود. بهترین رکورد من 2.08 متر بود. همه مرا چهارم می دانستند. زمین خاکی بود و من تلاش داشتم مدال برنز بازیهای آسیائی قبل را تکرار کنم. در حال گرم کردن بودم و دو یا سه بار پریدم و تماشاگران به شدت مرا تشویق کردند و ... من با 1.94 متر شروع کردم، در حالی که حریف ژاپنی با 2 متر آغاز کرد. من 2.03 متر و 2.06 متر را عبور کردم ولی حریفان 2.10 متر را خواستند که حریف ژاپنی سه بار خطا کرد! به این ترتیب من قهرمان شدم و حریف ژاپنی دوم. از مسئولان برگزاری خواستم به طور غیر رسمی یکبار اضافه بپرم. با وجودی که خلاف بود، پذیرفتند و من از مانع 2.10 متر عبور کردم ، در حالی که 10 سانتی متر بالاتر از آن مانع بودم! در بازگشت مدال طلای خود را تقدیم امام رضا « ع » کردم.

از قهرمان بازیهای آسیائی راجع به مسابقات آسیائی تهران سؤال می کنیم، غیاثی می گوید : در بازیهای آسیائی تهران هم کار بسیار سختی داشتم، زیرا حریف اصلی من « نی چی چین » از کشور چین بود. او از مانع  2.29 متر عبور کرده بود که رکورد تازه ای برای دنیا محسوب می شد. ما تدارکات خوبی داشتیم و تمرینات منظمی انجام می دادیم. در مقابل، چینی ها 25 سال بود که در هیچ مسابقه رسمی شرکت نکرده بودند و قرارشده بود در بازیهای آسیائی تهران به میدان بیایند. چینی ها آمدند « نی چی چین » در هانوی ویتنام 2.28 متر پریده بود ، او در کامبوج به 2.29 متر رسید و در تمرینات آمریکا هم رکورد 2.25 متر را به نام خود نوشته بود. همه در دهکده المپیک بودند، اما او آمد و به هتل استقلال رفت.

روز 23 شهریور ساعت 3 بعدازظهر مسابقه شروع شد و من خیلی دل نگرانی داشتم، چون همه از من مدال طلا می خواستند، مسابقه را با 2.04 متر آغاز کردیم، بعد 2.08 متر، 2.11 متر، 2.14 متر و 2.16 متر هر دو یک ضرب پیش رفتیم. 2.19 متر را درخواست کردم برای بار اول رد شدم ، اما او سه بار خطا کرد و به این ترتیب مدال طلایمن مسجل شد، بعد به سراغ 2.21 متر رفتم که آنجا هم موفق شدم. بار اول پابرهنه می پریدم، ریگی ته پایم گیر کرد و بار اول موفق نبودم، نوبت دوم این مهم را انجام دادم. این مسابقه را صدهزار نفر تماشا می کردند و آنها شاهد خوبی برای قهرمانی من بودند . آن روز، پرتماشاگرترین روز دوومیدانی ایران بود.

محمدرضا پهلوی و بقیه خانواده سلطنتی هم در استادیوم بودند . و حدود ۸۰ هزار نفر این مسابقه را از نزدیک تماشا میکردند .

در بازیهای آسیائی وقتی از مانع 2.21 متر عبور کردم، یک سانتیمتر هم رکورد بازیهای آسیائی را زدم، حریف قدر خود را شکست دادم و به مدال طلای بازیها رسیدم. در آن دوره به عنوان ستاره مسابقات بازیهای آسیائی تهران هم انتخاب شدم. جالب است بگویم، زن ژاپنی در شنا به 6 مدال طلا رسیده بود، اما رکورد من چون در سطح دنیا بود، کنفدراسیون آسیا مرا به عنوان ستاره مسابقات معرفی کرد.

غیاثی در پایان می گوید: وقتی در آلمان تمرین می کردم، در کلاس مربیگری چند ماهه حضور داشتم و در جمع کشورها حاضر شاگرد اول شدم . آن موقع کسانی بودند که با یک هفته یا یک ماه کلاس دیدن به کنفدراسیون آسیا معرفی شدند و به عنوان مدرس شناخته می شدند، ولی من ...

امروز دیگر دیر شده است و دوست ندارم چنین کارهائی را صورت دهم. امروز میخواهم به عنوان مشاور هم در خدمت مسئولان باشم و هم به جوانان وطن خدمت کنم. امیدوارم بتوانم تجربیات خود را به آنها منتقل کنم، زیرا برای بدست آوردن آن سالها در رنج و عذاب و زحمت بودم.

منبع : مجله دنياي ورزشjumperman.vcp.ir