حسن حبیبی در سال ۱۳۱۸ در کرمان به دنیا آمد. بعد از انتقال پدرش به تهران با خانواده اش ساکن محله چهارصد دستگاه در تهران شد.

زندگینامه

حسن حبیبی اولین سرمربی رسمی فوتبال ملی ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بود. او در تیر ماه سال ۱۳۵۸ تیم منتخب تهران را در مسافرت به شوروی سابق همراهی کرد و بلافاصله بعد از آن به دنبال حضور ناصر نوآموز در راس فدراسیون فوتبال ایران به سمت سرمربی رسمی تیم ملی فوتبال کشورمان منصوب شد. حبیبی بعد از مرحوم دهداری و مرحوم رنجبر، سومین مردی بود که بعد از تجربه کردن بازوبند کاپیتانی تیم ملی فوتبال سرمربیگری این تیم را هم تجربه کرده است . حبیبی در سال ۱۳۱۸ در کرمان به دنیا آمد. بعد از انتقال پدرش به تهران با خانواده اش ساکن محله چهارصد دستگاه درتهران شد. او در زمین‌های خاکی همان محله فوتبال را آغاز کرد و همانجا بود که مورد توجه دکتر عباس اکرامی پدر باشگاهداری نوین در ایران قرار گرفت و وارد باشگاه شاهین شد . بعد از مدتی کوتاه عضویت در باشگاه شاهین به تیم استقلال سابق رفت . او تا سال ۱۳۴۲ در خدمت باشگاه استقلال بود اما همچون نفراتی چون محمد رنجبر و حشمت مهاجرانی با تشکیل رسمی تیم پاس پیراهن این تیم را در سال ۱۳۴۲ به تن کرد. حسن حبیبی تا سال ۱۳۵۲ زمانی که ۳۴ ساله شده بود، در خدمت باشگاه پاس بود و سپس با پیراهن این تیم از فوتبال خداحافظی کرد. طی دوران بازیگری، حبیبی یکی از بهترین‌های تیم ملی بود. او در سال ۱۳۳۸ درمسابقات مقدماتی جام ملت‌های آسیا در کرالای هندوستان وقتی تنها ۲۰ ساله بود یار تیم ملی شد و آخرین بار در سال ۱۳۴۹ وقتی ۳۱ ساله شده بود پیراهن تیم ملی را برتن کرد. در دوران حضور در تیم ملی فوتبال صاحب ۲ افتخار عمده شد . یکی صعود به مسابقات فوتبال المپیک ۱۹۶۴ توکیو و حضور در این رقابتها و سپس قهرمانی در مسابقات فوتبال جام ملتهای ۱۹۶۸ آسیا، اما او صاحب موفقیتهای دیگری در این عرصه شد، قهرمانی در مسابقات جام عمران منطقه‌ای در سال ۱۳۴۴ از این دست موفقیتها بوده است . به هر حال حسن حبیبی بعد از پایان دوران بازیگری مربیگری را آغاز کرد . او از سال ۱۳۵۲ تا سال ۱۳۵۶ سر مربی تیم پاس بود . پاس در این مدت موفق شد ۲ بار فاتح مسابقات لیگ تخت جمشید شود. به دنبال کسب این ۲ موفقیت، حبیبی در سال ۵۸ سرمربی تیم ملی بزرگسالان ایران شد. در بدو کارش بسیاری از یاران اصلی تیم ملی برای ادامه فوتبال به خارج از کشور رفته بودند و برخی از آنها هم دچار افت شده بودند. با این حال حسن حبیبی با اتکا به ستارگان روز فوتبال ایران در اسفند ماه سال ۱۳۵۸ عامل صعود ایران به مسابقات فوتبال المپیک ۱۹۸۰ مسکو شد اما این مسابقات توسط مسئولان درجه اول ایران تحریم شد، بنابراین فوتبال ایران حضور در یک میدان را به سادگی از دست داد. در سال ۱۳۵۹ فوتبال ایران خودش را برای مسابقات جام ملت‌های ۱۹۸۰ آسیا و دفاع از عنوان قهرمانی خود آماده می کرد. این مسابقات در شهریور و مهر ماه سال ۱۳۵۹ در کویت برگزار شد. در اواسط دیدارها، جنگ عراق علیه ایران آغاز شد و ایران کم روحیه و نا امید مسابقات خود را ادامه داد . با این حال، آن چه در پایان کار ثبت شد کسب مقام سوم جام ملت‌های ۱۹۸۰ آسیا بود. حبیبی بعد از کناره گیری نوآموز از ریاست فدراسیون از مسئولیت مربیگری در تیم ملی کنار رفت اما درست ۱۱ سال بعد این بار به عنوان مربیگری در تیم ملی زیر ۲۳ سال به سطح اول مربیگری در ایران برگشت . او ۲ بار در جریان ۲ صعود ناکام تیم ملی امید به المپیک‌های بارسلون ۱۹۹۲ و آتلانتا ۱۹۹۶ سرمربی تیم ملی بود اما علیرغم ناکامی، با معرفی مردانی چون خداداد عزیزی، رضا شاهرودی، یحیی گل محمدی، افشین پیروانی، جواد منافی، نیما نکیسا، کریم باقری، مهرداد میناوند، مهدی مهدوی کیا و... نشان داد که در کارش یک مربی موفق است .